Όσο θερμαντικές τροφές έτρωγαν τον Χειμώνα οι Θρακιώτες τόσο ελαφρές ζητούσαν το καλοκαίρι. Χορταρικά δεν έτρωγαν οι χωρικοί γιατί δεν είχαν ευκαιρία να τα μαζεύουν, να τα καθαρίζουν και να τα βράζουν. Τα χόρτα ήταν για τα ζώα και τα γαϊδούρια έλεγαν.
‘Ετρωγαν όπως λαχανικά από τους λαχανόκηπους που καλλιεργούσαν οι ίδιοι οι μπαξεβάνιδες. Δηλ. αγγούρια, λάχανα, μαρούλια, πιπεριές, ντομάτες, μελιτζάνες, μπάμιες, φασολάκια, κολοκυθάκια ως και κολοκύθι μεγάλο που το έκανα κολοκυθόπιτα ή γλυκό ρετσέλι ή και στο φούρνο ψημένο.
Τον χειμώνα για τις σαρακοστές και νηστείες, που τις κρατούσαν φανατικά, έβαζαν στην άρμη και στο ξύδι τα ξινά: πιπεριές, μελιτζάνες, αγγουράκια, ντομάτες άγουρες κλπ. Τότε μαγειρεύοντας τα φασόλια, τα ρεβίθια, τις φακές συμπλήρωναν το φαγητό τους με αυτά τα ξινά.
Όσπρια έτρωγαν πολλά οι Θρακιώτες. Καλλιεργούσαν πολλά είδη και γι’ αυτό την εποχή της σοδειάς γέμιζαν τα τουρμπιά με όλα τα είδη των οσπρίων και το κελάρι και ο ζαχερές δυνάμωνε για να θρέψει την οικογένεια. Τα φασόλια, τα ξερά κουκιά, τα ρεβίθια, οι φακές, τα γυφτοφάσουλα ήταν καθημερινή τροφή στη νηστεία. Φασούλι νερόβραστο με λίγο σαμόλαδο.
Σαμόλαδο: To λάδι στη Θράκη δεν ήταν σε υπόληψη γιατί δεν υπήρχαν και ελαιόδενδρα. Ούτε και πολλές ελιές έτρωγε ο κόσμος. Αντί για λάδι έτρωγε σαμόλαδο (σισαμόλαδο), που κατασκευαζόταν από το σουσάμι. Από το σουσάμι έβγαζαν το λάδι του και έκαναν το ταχίνι και το υπόλοιπο το έδιναν στις αγελάδες να παχύνουν και να κατεβάσουν γάλα. Σαμόλαδο έβαζαν στα γλυκίσματα, στα όσπρια, στις σαλάτες, στον χαλβά παντού. Μόνο στην καντήλα έβαζαν λάδι.. Υπήρχε βιομηχανία σαμόλαδου που προμήθευε τους Θρακιώτες το σαμόλαδό τους. Ελιές πήγαιναν από το Άγιο Όρος, το Αϊβαλή και τη Μυτιλήνη αλλά λιγοστές. Για να επικρατήσει στις μέρες μας το ελαιόλαδο έγινε μεγάλος και μακρύς αγώνας εναντίον του σαμόλαδου για 50 – 60 χρόνια.
Βιβλιογραφία:
Αρχείο Θράκης: Τροφές και δίαιτα Θρακών
Αφηγήσεις (συνταγές) από πρόσφυγες κατοίκους Πέτρας Αν.Θράκης
Πηγή: users.sch.gr