Για το παιχνίδι αυτό χρειαζόταν δύο ξυλαράκια ένα μικρό δεκαπέντε πόντους περίπου με μυτερές άκρες και ένα μεγάλο μήκος μισού μέτρου περίπου και αυτό ήταν η τσιλικομάνα ή τσιλικόβεργα. Το παιδί που έπαιζε πρώτο, έβαζε κάτω το μικρό ξυλαράκι και χτυπούσε την άκρη του. Το ξυλαράκι πηδούσε στον αέρα και τότε έπρεπε με την τσιλικόβεργα να το ξαναχτυπήσει ώστε να πάει μακριά. Άλλες φορές ακουμπούσαν το μικτό ξυλαράκι σε μια πέτρα με τέτοιο τρόπο, ώστε η μια του άκρη να ακουμπάει στην πέτρα και η άλλη στη γη. Περνούσαν την τσιλικόβεργα στο κενό και δημιουργούνταν, σήκωναν ψηλά το τσιλίκι και το ξαναχτυπούσαν να πάει μακριά.
Το άλλο παιδί, που ήταν μακριά, προσπαθούσε να πιάσει το τσιλίκι και αν το κατόρθωνε το ξανάστελνε πίσω σ’ αυτόν που το χτύπησε, που με την τσιλικόβεργα το ξαναχτυπούσε. Σ’ αυτό το παιχνίδι έβαζαν διάφορους κανόνες. Ενας ήταν ότι όποιο παιδί έπιανε το τσιλίκι άλλαζε θέση με εκείνο που κρατούσε την τσιλικόβεργα ή τσιλικομάνα. Άλλος κανόνας ήταν ότι αν αποτύγχανε ο παίχτης τρεις φορές να χτυπήσει το τσιλίκι έχανε. Ακόμη για να μετρήσουν ποιος χτύπησε πιο μακριά μετρούσαν με την τσιλικόβεργα λέγοντας τσιλίκ τσομάκ, τσιλίκ τσομάκ.
-----------------------------------------------------------------------
Βιβλίο ΣΤΡΑΝΤΖΑ Αφηγήσεις προσφύγων από Ανατολική και Βόρεια Θράκη
-----------------------------------------------------------------------
Πηγή: users.sch.gr