Από τη μια και από την άλλη μεριά της πόλης βρίσκονται δύο αβαθείς λίμνες, η λίμνη του Αθανασιοχωρίου και η λίμνη του Βαγιαχωρίου. Το όνομα του Πύργου είναι φανερό ότι προήλθε από κάποιο βυζαντινό πύργο.
Ο Μανουήλ Φυλής κατά τον 14ο αιώνα αναφέρει ένα χωριό Πύργο κοντά στην Σκαφίδα και το Ρουσόκαστρο. Το 1900 αριθμούσε 12.000 περίπου κατοίκους, από τους οποίους πάνω από 4.000 ήσαν Έλληνες. Μετά την προσάρτηση του Πύργου από την Βουλγαρία (1885) αλλοιώθηκε ο πληθυσμός του Πύργου εις βάρος των Ελλήνων, γιατί πολλοί κατέφυγαν στην Ελλάδα, ύστερα από τις πιέσεις των Βουλγάρων και από την άλλη μεριά πλήθος Βουλγάρων κατοίκησαν την πόλη.
Η ελληνική κοινότητα Πύργου υπαγόταν στη μητρόπολη Αγχιάλου και είχε πέτρινη εκκλησιά σε ρυθμό βασιλικής, που ήταν αφιερωμένη στην κοίμηση της Θεοτόκου. Είχε ακόμα, εξατάξια Αστική Σχολή αρρένων, άλλη τέτοια Θηλαίων και νηπιαγωγείο με 400 περίπου μαθητές και 12 διδάσκοντες. Είχε ακόμα και δύο συλλόγους την «Πρόοδο» που ήταν φιλοεκπαιδευτικός Σύλλογος και την «Ομόνοια» που ήταν φιλόπτωχος Σύλλογος Κυριών. Το 1906 ύστερα από το ανθελληνικό κίνημα στη Βουλγαρία, τα ιδρύματα των Ελλήνων πάρθηκαν από τους Βουλγάρους. Από τότε άρχισε το ξερίζωμα των Ελλήνων, ύστερα από στέρηση των εκκλησιών και των σχολείων. Προπολεμικά διατηρούσαν ακόμα τον εθνισμό τους γύρω στις 50 οικογένειες.
Πηγή: users.sch.gr