Για τους Θράκες η εργασία ήταν αναξιοπρέπεια και εξευτελισµός. Αξιοπρεπείς ασχολίες θεωρούνταν µόνο ο πόλεµος και η ληστεία. Για τον λόγο αυτό, οι Θράκες δεν είχαν ανεπτυγμένη οικονοµία, αν και διέθεταν άφθονες πλουτοπαραγωγικές πηγές: µέταλλα, δάση, εύφορες εκτάσεις, βοσκοτόπια, ζώα. Ζούσαν κυρίως από τους πολέµους, τη ληστεία και το δουλεμπόριο· υπήρχαν όµως και µερικοί γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Η θρακική κοινωνία περιλάμβανε έτσι τρεις τάξεις: τους πολεµιστές, τους καλλιεργητές και κτηνοτρόφους και τους δούλους.
Τα δεδομένα αυτά άλλαξαν όταν δημιουργήθηκαν ελληνικές πόλεις στα θρακικά παράλια. Στην κλασική και ελληνιστική εποχή οι Θράκες άρχισαν να συγκροτούνται σε βασίλεια και να δημιουργούν µια αστική τάξη. Ευνοϊκές στάθηκαν για την εξέλιξη αυτή οι εµπορικές τους σχέσεις µε τους Έλληνες. Οι Θράκες έπαιρναν αλάτι, βιοτεχνικά προϊόντα και έργα τέχνης, τα οποία αντάλλασσαν µε δούλους, ξυλεία, μέταλλα, δημητριακά και άλογα. Είχαν αναπτύξει επίσης τη μεταλλουργία, όπως αποδεικνύει η νομισματοκοπία ήδη από τους αρχαϊκούς χρόνους, εκμεταλλευόμενοι τα µμεταλλεία χρυσού και αργύρου της Σκαπτής ύλης στο Παγγαίο. Το ίδιο ανεπτυγμένη ήταν και η κεραμική.
Το θρακικό οδικό δίκτυο, που ήταν αρκετά καλό, ευνοούσε και διευκόλυνε τις συναλλαγές. Έχουν βρεθεί τµήµατα ξύλινων και λίθινων γεφυρών, καθώς και οδικές αρτηρίες.
Θρακική θρησκεία
Οι Θράκες είχαν γενικά, από την εποχή που τους γνωρίζουµε καλύτερα, τους ίδιους θεούς µε τους Έλληνες, υπήρχαν όµως και Θρακικοί θεοί -άγνωστοι αρχικά στους Έλληνες- οι οποίοι αργότερα εντάχθηκαν στο ελληνικό πάνθεο.
Η λατρεία του Διός και της Ήρας ήταν ευρύτατα διαδεδοµένη. Ο Απόλλων θεωρείται από τους πιο παλιούς θεούς, τού οποίου η λατρεία από τους Θράκες μαρτυρείται και στον Όμηρο. Η Άρτεμις ταυτίστηκε σταδιακά με τη θρακική θεότητα Βενδίδα, που λατρευόταν στα σπήλαια. Λατρεύονταν επἰσης ο Ερμής και ο Άρης, ενώ ξεχωριστή θέση κατέχει ο Διόνυσος, του οποίου η οργιαστική λατρεία παραδιδόταν ότι γεννήθηκε στη Θράκη και από εκεί εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη Ελλάδα. (Η σημερινή έρευνα δεν συμφωνεί με την παράδοση αυτή). Στη Θράκη ο Διόνυσος ταυτίστηκε με τον Σαβάζιο, θεότητα που συμβόλιζε την άνθηση της φύσης, το θάνατο και την αναγέννησή της. Άλλοι θεοί που λατρεύονταν ήταν ο Ασκληπιός, η Υγεία και ο Τελεσφόρος, ο Ήλιος, ο Ηρακλής, η Εκάτη, οι χθόνιοι θεοί, οι Νύμφες, ο Ζάλμοξις (μυθικό πρόσωπο, μυημένο στα μυστήρια των Αιγυπτίων, νομοθέτης και θεοποιημένος ιερέας), ο Πλείστωρος και η Κότυς ή Κοτυττώ, τής οποίας η οργιαστική λατρεία διαδόθηκε και στην Ελλάδα. Πιο χαρακτηριστική και διαδεδομένη όμως υπήρξε η λατρεία ενός έφιππου ήρωα Θεού ο οποίος παραδίδεται μόνο με έναν εικονογραφικό τύπο, αλλά πάρα πολλά ονόματα και του οποίου πιθανότατα το περιεχόμενο προσαρμοζόταν κάθε περιοχή σε τοπικό δεδομένα. Συχνά, ο έφιππος αυτός ήρωας ταυτίστηκε με τον μυθικό βασιλιά Ρήσο που ηρωοποιήθηκε και Θεοποιήθηκε.
Ο Ηρόδοτος μας λέγει ότι: ‘Εκ των θεών σέβονται µόνον τον Αρην, τον Διόνυσον και την ‘Αρτεμιν. Οι δε βασιλείς των, μόνοι εκ των άλλων πολιτών, περισσότερον όλων των Θεών σέβονται τον ‘Ερµήν καί εις αύτου µόνον το όνοµα ορκίζονται ισχυριζόµενοι ότι κατάγονται εξ αυτού.
Στους ρωμαϊκούς χρόνους διαδόθηκαν πολλές ανατολικἐς λατρείες, όπως του Μίθρα, του Αρποκράτη, του Σεράπιδος, της Ίσιδος, του Άνουβι, του Οσἰριδος, ενώ σε επιγραφές αναφέρονται και πολλές δευτερεύουσες θεότητες : Τοτόης, Μηδυλεύς, Δηλόπτης, Μανίμαζος, Δαβατόπειος, Δαρζάλας, Λαμβαδούλης, Σβελζούρδος, Ασδούλης, Σουρογέθης, Τιλθάζης κ.α.
Πηγή: filoitisthrakis.wordpress.com