Ήθη και έθιµα
Σύµφωνα µε τις αρχαίες πηγές, οι Θράκες ήταν βίαιοι, ορμητικοί, άλλοτε οκνηροί, άλλοτε πολύ ενεργητικοί. Δεν φημίζονταν για την αξιοπιστία τους, ενώ ήταν γνωστοί για τη μαχητικότητά τους. Έτσι τούς περιγράφει ο Θουκυδίδης, ενώ στον Όμηρο ορισμένοι Θράκες αναφέρονται ως εγκρατείς και φιλήσυχοι, λιτοδίαιτοι και δίκαιοι.
Στους Θράκες ίσχυε η πολυγαμία, όπως µας λέγει ο Μένανδρος. Κάθε άντρας έπαιρνε πολλές γυναίκες, για να αποκτήσει πολλά παιδιά. Είχε δε το δικαίωνα να πουλά τις γυναίκες και τα παιδιά του ή να τα ανταλλάσσει. Για τον λόγο αυτό, η δουλεία ήταν ευρύτατα διαδεδομένη. Και ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί: Οι δε βορείως των Κρηστωναίων οίκούντες πράττουν τά έξης: ἔκαστος ἐξ αὐτών ἔχει πολλάς συζύγους. ‘Όταν λοιπόν τις ἐξ ἀvτών άπoθάνη έγείρεται ἔντονος φιλονικεία μεταξύ των, συζύγων και έξαιρετικόν ενδιαφέρον των φίλων τoυ, ἐπί τού ποία ἐξ αὐτών ήγαπάτο περισσότερον ὑπό τού άνδρός. ‘Εκείνη δε ἥτις θα κριθή, προσδίδοντες είς αύτήν µεγάλην τιμήν, έγκωµιάζουν άνδρες και γυναῖκες μετά δε ταῦτα, σφάζεται επί του τάφου υπό του στενοτέρου συγγενούς της. Σφαγεῖσα συνθάπτεται µετά του συζύγου. Αί δε άλλαι, θεωρούν ότι έπαθον µεγάλην συµφοράν, διότι δι’ εκείνας δεν υπάρχει µεγαλντέρα έντροπή . Οι δε λοιποί Θρᾶκες διατηρούν το έξης εθιμον. Τους υioύs των πωλούν εις τό έξωτερικόν. Τάς δε κόρας των δεν προφυλάσσουν άλλα έπιτρέπουν εΙς αυτάς να συνουσιάζωνται με οίονδήποτε άνδρα έπιθυµούν. Τας συζύγους των όμως φυλάσσουν αύστηρώς, άγοράζοντες αυτάς άπό των γονέων των δι’ άδροτάτης πληρωμής. Θεωρούν ευγενή την στίξιν του σώματος, το δε άστικτον θεωρούν άγενές. την άργίαν θεωρούν ώς το κάλλιστον των πραγµάτων, την δε καλλιέργειαν της γης ώς έξευτελισμόν. Εντιµότατον θεωρούν το άποζήν εκ του πολέμου και της ληστείας. Αυτά είναι τα σπουδαιότερα εκ των έθίμων των. (Ηρόδοτος-Τερψιχόρη).
Χαρακτηριστικές είναι οι δοξασίες τους για τη ζωή και τον θάνατο. Όταν γεννιόταν κάποιο παιδί, έκλαιγαν και θρηνούσαν, γιατί θα είχε να αντιμετωπίσει τα βάσανα της ζωής. Αντίθετα, όταν κάποιος πέθαινε, χόρευαν και τραγουδούσαν. Τους νεκρούς τούς έθαβαν ή τους έκαιγαν τρεις ημέρες μετά τον θάνατό τους. Στο διάστημα αυτό έτρωγαν και γλεντούσαν. Όταν μάλιστα πέθαινε πλούσιος, διοργανώνονταν αγώνες µε πλούσια δώρα. Οι τάφοι των σημαντικών προσώπων σκεπάζονταν µε τύμβους. Συνηθισμένη επίσης ήταν και η νεκρομαντεία {Τους ευπορωτέρους έξ αύτων θάπτουv ώς έξης: έπί τρείς ήµέρας εκθέτουν τον νεκρόν και σφάζοντες παντοῖα σφάγια εύοχουνται άφού προηγουμένως τον θρηνήσουν. «Επειτα τον θάπτουv εἴτε καίοντες αυτόν, εἴτε άλλως, δηλαδή θάπτοντες έντός της γης, κατασκευάζοvτεs μετα ταῦτα τύμβον και διοργανοῦντες παντοίους άγώνας κατά τους οποίους απονέμουν τα μεγαλύτερα έπαθλα, δικαίως , εις τους νικήσαντες εν μονομαχία. Ούτω ενεργούν τας ταφάς οι Θρᾶκες (Ηρόδοτος-Τερψιχόρη)}.
Ενδυµασία και πολεµική εξάρτυση των Θρακών
Η καθημερινή ενδυμασία των Θρακών ήταν κατασκευασμένη από χοντρά υφάσματα ή δέρµατα ζώων. Βασικά ρούχα ήταν ο χιτώνας και το µακρύ πανωφόρι χωρίς μανίκια (ζειραί). Συνήθιζαν να στιγματίζουν το σώµα τους (τατουάζ), κάτι που θεωρούσαν σηµάδι ευγενικής καταγωγής.
Στον Ηρόδοτο πληροφορούμαστε για τον πολεµικό τους εξοπλισμό. Στο κεφάλι φορούσαν κάλυµµα από δέρµα αλεπούς, την αλωπεκή, στο σώµα µακρύ πανωφόρι, τη ζειρά, στα πόδια και στις κνήµες πέδιλα από δέρµα µικρού ελαφιού. Κρατούσαν πέλτες, δηλαδή µικρές ασπίδες, και τα όπλα τους ήταν το ακόντιο και τα µικρά εγχειρίδια. Εντιµότατον θεωρούν το άποζήν εκ του πολέμου και της ληστείας.
Πηγή: filoitisthrakis.wordpress.com
Σύµφωνα µε τις αρχαίες πηγές, οι Θράκες ήταν βίαιοι, ορμητικοί, άλλοτε οκνηροί, άλλοτε πολύ ενεργητικοί. Δεν φημίζονταν για την αξιοπιστία τους, ενώ ήταν γνωστοί για τη μαχητικότητά τους. Έτσι τούς περιγράφει ο Θουκυδίδης, ενώ στον Όμηρο ορισμένοι Θράκες αναφέρονται ως εγκρατείς και φιλήσυχοι, λιτοδίαιτοι και δίκαιοι.
Στους Θράκες ίσχυε η πολυγαμία, όπως µας λέγει ο Μένανδρος. Κάθε άντρας έπαιρνε πολλές γυναίκες, για να αποκτήσει πολλά παιδιά. Είχε δε το δικαίωνα να πουλά τις γυναίκες και τα παιδιά του ή να τα ανταλλάσσει. Για τον λόγο αυτό, η δουλεία ήταν ευρύτατα διαδεδομένη. Και ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί: Οι δε βορείως των Κρηστωναίων οίκούντες πράττουν τά έξης: ἔκαστος ἐξ αὐτών ἔχει πολλάς συζύγους. ‘Όταν λοιπόν τις ἐξ ἀvτών άπoθάνη έγείρεται ἔντονος φιλονικεία μεταξύ των, συζύγων και έξαιρετικόν ενδιαφέρον των φίλων τoυ, ἐπί τού ποία ἐξ αὐτών ήγαπάτο περισσότερον ὑπό τού άνδρός. ‘Εκείνη δε ἥτις θα κριθή, προσδίδοντες είς αύτήν µεγάλην τιμήν, έγκωµιάζουν άνδρες και γυναῖκες μετά δε ταῦτα, σφάζεται επί του τάφου υπό του στενοτέρου συγγενούς της. Σφαγεῖσα συνθάπτεται µετά του συζύγου. Αί δε άλλαι, θεωρούν ότι έπαθον µεγάλην συµφοράν, διότι δι’ εκείνας δεν υπάρχει µεγαλντέρα έντροπή . Οι δε λοιποί Θρᾶκες διατηρούν το έξης εθιμον. Τους υioύs των πωλούν εις τό έξωτερικόν. Τάς δε κόρας των δεν προφυλάσσουν άλλα έπιτρέπουν εΙς αυτάς να συνουσιάζωνται με οίονδήποτε άνδρα έπιθυµούν. Τας συζύγους των όμως φυλάσσουν αύστηρώς, άγοράζοντες αυτάς άπό των γονέων των δι’ άδροτάτης πληρωμής. Θεωρούν ευγενή την στίξιν του σώματος, το δε άστικτον θεωρούν άγενές. την άργίαν θεωρούν ώς το κάλλιστον των πραγµάτων, την δε καλλιέργειαν της γης ώς έξευτελισμόν. Εντιµότατον θεωρούν το άποζήν εκ του πολέμου και της ληστείας. Αυτά είναι τα σπουδαιότερα εκ των έθίμων των. (Ηρόδοτος-Τερψιχόρη).
Χαρακτηριστικές είναι οι δοξασίες τους για τη ζωή και τον θάνατο. Όταν γεννιόταν κάποιο παιδί, έκλαιγαν και θρηνούσαν, γιατί θα είχε να αντιμετωπίσει τα βάσανα της ζωής. Αντίθετα, όταν κάποιος πέθαινε, χόρευαν και τραγουδούσαν. Τους νεκρούς τούς έθαβαν ή τους έκαιγαν τρεις ημέρες μετά τον θάνατό τους. Στο διάστημα αυτό έτρωγαν και γλεντούσαν. Όταν μάλιστα πέθαινε πλούσιος, διοργανώνονταν αγώνες µε πλούσια δώρα. Οι τάφοι των σημαντικών προσώπων σκεπάζονταν µε τύμβους. Συνηθισμένη επίσης ήταν και η νεκρομαντεία {Τους ευπορωτέρους έξ αύτων θάπτουv ώς έξης: έπί τρείς ήµέρας εκθέτουν τον νεκρόν και σφάζοντες παντοῖα σφάγια εύοχουνται άφού προηγουμένως τον θρηνήσουν. «Επειτα τον θάπτουv εἴτε καίοντες αυτόν, εἴτε άλλως, δηλαδή θάπτοντες έντός της γης, κατασκευάζοvτεs μετα ταῦτα τύμβον και διοργανοῦντες παντοίους άγώνας κατά τους οποίους απονέμουν τα μεγαλύτερα έπαθλα, δικαίως , εις τους νικήσαντες εν μονομαχία. Ούτω ενεργούν τας ταφάς οι Θρᾶκες (Ηρόδοτος-Τερψιχόρη)}.
Ενδυµασία και πολεµική εξάρτυση των Θρακών
Στον Ηρόδοτο πληροφορούμαστε για τον πολεµικό τους εξοπλισμό. Στο κεφάλι φορούσαν κάλυµµα από δέρµα αλεπούς, την αλωπεκή, στο σώµα µακρύ πανωφόρι, τη ζειρά, στα πόδια και στις κνήµες πέδιλα από δέρµα µικρού ελαφιού. Κρατούσαν πέλτες, δηλαδή µικρές ασπίδες, και τα όπλα τους ήταν το ακόντιο και τα µικρά εγχειρίδια. Εντιµότατον θεωρούν το άποζήν εκ του πολέμου και της ληστείας.
Πηγή: filoitisthrakis.wordpress.com